به گزارش گلپانا به نقل از فارس ؛ رئیس دولت آمریکا دوشنبه‌شب به وقت تهران در دیدار با نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در خصوص مساله هسته‌ای ایران و مذاکرات پیش‌رو ابراز داشت: «با چشمانی باز وارد مذاکره شده‌ایم. هیچ گزینه‌ای از جمله گزینه نظامی را از روی میز برنداشته‌ایم.»
وی افزود: «ایران به خاطر تحریم‌ها آماده مذاکره شد و ما هم می‌خواهیم با حسن نیت، اراده آنها را بیازماییم.»
رئیس‌جمهور آمریکا در ادامه سخن‌پراکنی خود اضافه کرد که در موضوع ایران، با مقامات اسرائیلی رایزنی مداوم خواهد کرد. وی افزود تا زمانی که طرف ایرانی گام عملی برندارد، آمریکا نیز اقدامی صورت نخواهد داد.
چنین ادبیاتی از سوی رئیس‌جمهور ایالات متحده ناآشنا نیست. بالعکس آنچه ناآشنا بود سخنان وی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و برخی اقدامات وی بود که به نظر می‌رسید قدری آشتی‌جویانه است. اصرار به تماس تلفنی با رئیس‌جمهور ایران که شرح آن را وزیر امور خارجه کشورمان در صفحه فیس‌بوک خود بیان کرده می‌توانست نشانه‌ای از عزم اوباما برای اعتمادسازی متقابل تلقی شود.
با این حال هنوز چند روز از آن فضا دور نشده‌ایم که اوباما بار دیگر از گزینه نظامی علیه جمهوری اسلامی ایران سخن می‌گوید، آن هم در دیدار با رئیس کابینه رژیمی که دارای دست‌کم 200 کلاهک هسته‌ای است و دستش به خون ملت‌های منطقه آلوده است.
از منظر سیاست‌مدارانه و نه اخلاق‌گرایانه، شاید بتوان تغییر لحن اوباما در دیدار با نتانیاهو را توجیه کرد چرا که به هر حال دولت آمریکا هم دارای اتحاد راهبردی با اسرائیل است و هم تحت فشار حامیان تل‌آویو در واشنگتن قرار دارد که بیش از منافع ایالات متحده به منافع اسرائیل پایبندند.
اما از رئیس‌جمهور آمریکا انتظار نمی‌رفت پس از فضای مثبتی که اخیرا ایجاد شد، بار دیگر از گزینه نظامی علیه ایران اسلامی سخن بگوید و میز را به شیوه مورد نظر رژیمی بچیند که در تضاد ماهوی با جمهوری اسلامی ایران قرار دارد. اگر منافع ملی ایالات متحده در کاهش تنش‌ها با ایران است – که هست – طبعا اکنون که دیپلماسی ایران فرصت تنش‌زدایی را در اختیار طرف مقابل قرار داده، عدم استفاده از این فرصت برای واشنگتن بلاهت‌آمیز است.
در بهترین حالت و حتی بدون توجه به تاریخ 60 ساله خصومت کاخ سفید با ایرانیان، اوباما نهایت کج‌سلیقگی و بی‌احتیاطی را در انتخاب واژگان به‌خرج داده است. اگر اوباما این‌چنین میز می‌چیند، حتی به کار گارسونی هم نمی‌آید چه رسد به ریاست‌جمهوری؟! با این روش میز چیدن اگر اوباما گارسون هم می‌شد، احتمالا مشتری‌ها به رستوران محل کار او گذر نمی‌کردند چون احتمالا بشقاب به جای آن که روی میز قرار بگیرد روی سر آنها خرد می‌شد!
اوباما خود می‌داند که اگر مرد حمله بود تاکنون نه یک‌بار که ده بار به سرزمین ایران تاخته بود. وی که کشورش را از ورود مستقیم به جنگ لیبی ممانعت کرد، نیروهایش را از عراق خارج کرد و به‌زودی از افغانستان نیز خارج می‌کند و برای نجنگیدن با کشور ویران‌شده‌ای چون سوریه هزار شماتت به جان خرید، حتما می‌داند که حتی نتانیاهو نیز گفتار جنگ‌طلبانه او را جدی نمی‌گیرد.
رئیس‌جمهور آمریکا که سخت محافظه‌کار به‌نظر می‌رسد؛ از یک‌سو می‌خواهد به توافقی دیپلماتیک با ایران دست پیدا کند و از سوی دیگر به دنبال کاهش انتقادات صهیونیست‌هاست و از همین رو به تناقض‌گویی دچار شده است. او نه «آیزنهاور» است که جرات ایستادن در برابر توسعه‌طلبی‌های اسرائیل را حتی برای برهه‌ای کوتاه داشته باشد و نه چون بوش پدر و پسر یک‌سره حاضر است زمام امور کشورش را به تل‌آویو بسپارد و از همین رو گاه به این‌سو سر می‌چرخاند و گاه به آن‌سو گردن خم می‌کند.
با این حال بدیهی است که باراک اوباما با نگاهی به هویت تاریخی ایرانیان که بر اساس مقاومت در برابر دشمن خارجی شکل گرفته، می‌تواند متوجه شود که ایرانیان اگرچه مرد تدبیرند، اما به‌گاه نبرد، شیرمردانی دلیرند. با چنین ملتی نباید از چنان موضع خصمانه‌ای سخن گفت و نباید احساس خصومت را در آن تشدید کرد که در این صورت، نه‌تنها سرخم نمی‌کند بلکه از موضع قدرت برخورد می‌کند.
اکنون که نظام مقدس اسلامی از موضع ملاطفت و مرحمت به دشمنان خود فرصت تجدید نظر در رفتار و گفتار را داده، شایسته است که واشنگتن خود را با شرایط جدید وفق داده و قدر فرصت را بشناسد اما اگر زبان به تهدید مجدد گشاید و از موضع متوحشین سخن گوید، باید بداند که ملت ایران این نصیحت را از امام اول خویش، علی بن ابیطالب (ع) به‌گوش سپرده است:
«گر کوهها از جاى بجنبند تو پایدار باش؛ دندان‌ها را محکم برهم نه، جمجمهات را به خدا بسپار، گامت را چون میخ بر زمین استوار دار، نگاهت را به دورترین نقطه سپاه دشمن بدوز و چشم (از هیبت دشمن) بپوش و این را بدان که پیروزى از جانب خداى سبحان است.»
باید دید در روزهای آینده آیا واشنگتن از ادبیات دوپهلوی خود دست خواهد کشید یا نه؟ و آیا واقعا به میدان دیپلماسی پای خواهد نهاد یا آنکه همچنان گزینه‌ای را بر روی میز نگه می‌دارد که ممکن است کل میز بازی را بر هم زند؟
