فریبا سامانی/ به گزارش پایگاه خبری دیار عالمان از منظر روان‌شناسی، حجاب نه‌تنها یک پوشش فیزیکی بلکه نوعی “مرز روانی، اجتماعی و هویتی” است. زمانی که بر پایه انتخاب آگاهانه، هویت شخصی و باورهای درونی باشد، می‌تواند آثار مثبت زیادی بر سلامت روان، عزت نفس، و روابط اجتماعی فرد داشته باشد.
در مقابل، اگر بدون اختیار و با اجبار همراه شود، ممکن است به تعارضات روانی و اجتماعی بینجامد. بنابراین، آموزش، گفت‌وگو، آگاهی‌بخشی و احترام به فضای انتخاب درونی، شرط لازم برای سلامت روان در این زمینه است.
بررسی اجمالی داشتیم در مورد حجاب و روان شناسی آن که به آن می پردازیم:
حجاب از منظر روان‌شناسی
۱. هویت فردی و احساس ارزشمندی
حجاب می‌تواند بخشی از هویت فردی باشد، مخصوصاً در جوامعی که فرد خودآگاهانه آن را انتخاب می‌کند.
زنانی که حجاب را با اختیار برمی‌گزینند، معمولاً آن را به‌عنوان نشانه‌ای از کنترل بر بدن، استقلال در انتخاب و تعلق به ارزش‌های خاص تلقی می‌کنند.
این انتخاب می‌تواند احساس عزت نفس، انسجام درونی و ثبات هویتی ایجاد کند.
۲. کنترل اجتماعی و سلامت روان
از منظر روان‌شناسی اجتماعی، حجاب در بسیاری از فرهنگ‌ها نقش کاهنده فشارهای ظاهری و رقابت‌های جنسی را ایفا می‌کند.
زنانی که دغدغه‌ی نگاه‌های ابزاری ندارند، در برخی موارد اضطراب اجتماعی کمتری را تجربه می‌کنند، زیرا خود را کمتر در معرض قضاوت بدنی می‌بینند.
3. سبک زندگی و تنظیم روابط بین فردی
حجاب می‌تواند نوعی مرز روانی و اجتماعی میان زن و مرد تعریف کند که باعث نوعی وضوح در چارچوب روابط انسانی می‌شود.
در نظریه‌های روان‌شناسی رفتاری و ارتباطی، مرزهای روشن به کاهش تنش و افزایش حس امنیت کمک می‌کنند.
۴. حجاب اجباری و تأثیرات منفی روانی
از منظر روان‌شناسی انگیزشی، هر رفتار دینی یا فرهنگی زمانی اثربخش‌تر است که از درون فرد نشئت بگیرد نه از اجبار بیرونی.
اگر حجاب به‌عنوان امری تحمیلی تلقی شود، می‌تواند باعث بروز نافرمانی پنهان یا آشکار
اضطراب اجتماعی، تعارض درونی، خشم و مقاومت روانی شود.
مهم‌ترین اصل روان‌شناختی در اینجا، رضایت درونی و انتخاب آزادانه است.
۵. تأثیر بر تصور بدنی (Body Image)
برخلاف تصور عمومی، در برخی از مطالعات، زنانی که پوشش کامل‌تری دارند، نگرش مثبت‌تری به بدن خود دارند، چون خود را در رقابت‌های ظاهری نمی‌بینند.
البته این در صورتی صدق می‌کند که حجاب با نگرش مثبت و ارادی همراه باشد.
تحلیل‌ها نشان می‌دهد زنانی که نگرش مثبتی نسبت به پوشش خود دارند، معمولاً از تصویر ذهنی سالم‌تری از بدن خود برخوردارند و کمتر دچار اختلالاتی مانند خودکم‌بینی، وسواس ظاهری یا اضطراب از نگاه دیگران می‌شوند.
کارشناسان توصیه می‌کنند در سیاست‌گذاری‌های فرهنگی و آموزشی، به‌جای تأکید صرف بر اجبار، باید بر تقویت آگاهی، گفت‌وگو و انتخاب مبتنی بر شناخت تمرکز شود تا پوشش به‌عنوان بخشی از هویت سالم روانی در جامعه نهادینه گردد.
