گر نداری اصل پارتی را به میدان غم مخور یا نداری اشنای ویژه ، چندان غم مخور
در رثای بی کسی در هر اداره تا به کی ؟ ناله را سر می دهی ، از دیر رسیدن غم مخور
مُهر و امضای رئیس بر پای نامه گر نبود آشنای ویژه می خواهد ، تو چندان غم مخور
گر نداری خانه و کاری ز بهر زندگی طعم مِهر را می چشی ، در این نبودن ، غم مخور
روزگاری خوش درخشد زندگی از بهر تو دیر و زود دارد ، ولی پیوسته چون من غم مخور
می رسی بر میز ناز حکم رانی بی گمان گر نبینی روی غم را ، چون غریبان غم مخور
مِهر میز و مُهر قدرت ، در هوای بندگی خاطرت را گر برنجاند ، چو یاران غم مخور
گر چه عمری مستاجر بودی و هستی تا ابد گر نداری خانه و ویلا ، چو رندان غم مخور
طعم این میز ریاست گر چه شیرین است ، ولی پایه اش سُست است و لزران ، جان یزدان غم مخور
مردمان گر چه کلامم در حریم درد مُرد گر نبود گوشی برایت از شنیدن غم مخور
ای صبا تا کی بگویی رازهای بسته را روزگاری بِه شود حال عزیزان ، غم مخور
شاعر گلپایگانی : زهره ملکی ( صبا ملک )
