به گزارش دیار عالمان، نام و نشان تمدنی در هر منطقه ای خبر از قدمت و سابقه آن دیار می دهند. گلپایگان نیز از جمله مناطقی است که تاریخ و قدمتی به وسعت همان تاریخ دارد.
از این روز خبرنگار ما در ادامه معرفی آثار شهرستان گلپایگان با اثری رو به رو شد که به شماره 14426 در 16 اسفندماه سال 84 به ثبت ملی رسیده است ولی هنگامی که وی برای عکاسی و جمع آوری اطلاعات در محل حاضر می شود تنها پارکینگ خودرو می بیند.
حمام حاجی دارای عرصه ای به مساحت دو هزار و 500 متر مربع و از نوع حمام های گودال باغچه ای در مجاورت مسجد حاجی در شهر گلپایگان و متعلق به دوران قاجاریه و اثری وقف شده بود.
اهالی محل در گفت وگو با خبرنگار ما وجود حمام قاجاریه را در سالهای نه چندان دور تایید و شرح دادند: بر اثر غفلت برخی از اهالی با لودر در سال 89 تخریب شد که همان زمان با مقصران حادثه برخورد می شود.
به گفته آنها، آثار خرابه ها و ستون های به جا مانده حمام تا دو سال پیش موجود بوده و آنچه اکنون باقی مانده ،متعلق به حمام عمومی است که نیم قرن پیش در دو قسمت زنانه و مردانه ساخته شده و از آن هم ساختمان کوچکی باقی مانده است.
در فهرست آثار ملی گلپایگان نام حمام دیگری به نام حمام «اسدالله بهشت» که در سال 84 و به شماره 14171 ثبت شده به چشم می خورد که درست در مرکزی ترین خیابان شهر یعنی «طالقانی» قرار دارد که آن هم حال و روز خوشی ندارد.
قسمتی ازحمام تخریب شده و مدتی نیز محل استفاده معتادان بوده است! و اکنون نیز محل زباله های ساختمانی و غیر ساختمانی است.
مسئول میراث فرهنگی و گردشگری گلپایگان درباره حمام «اسدالله بهشت» به خبرنگار ما گفت: چون اشخاصی که زباله می اندازد قابل شناسایی نیستند، بنابراین نمی توان کسی را مورد پیگرد قانونی قرار داد.
مهدی نوبخت بیان کرد: فرهنگ مردم باید اصلاح شود زیرا مردم در هر زمینی که مسکونی نبوده و رها شده باشد زباله می اندازند و در این مورد هم مردم به تاریخی و اثر ملی بودن بنا نگاه نکرده و طبق عادت و فرهنگ خود عمل می کنند.
وی ادامه داد: هزینه چند باره در آثار تاریخی شهرستان برای پاکسازی محیط آنها پرداخت شده است ولی پس از مدتی محیط آثار تاریخی به حالت قبل باز می گردد.
مسئول میراث فرهنگی و گردشگری گلپایگان خاطر نشان کرد: برای اجاره و تغییر کاربری حمام و مسائل مربوط به آن تا کنون با سه سرمایه گذار صحبت شده که هنوز به نتیجه ای نرسیده است.
نکته گفتنی و مشترک این دو حمامی که در وسط شهر و در جلوی دید همه مردم قرار دارند، غفلت و عادی شدن و بی تفاوتی مردم نسبت به آثار شهرستان است، آنچه که در آثار دور و نزدیک شهر نیز مشاهده می شود.
اگر از مردم شهرستان پرسیده شود که چند اثر تاریخی گلپایگان را نام ببرند اسامی که می شنویم محدود، تقریبا یکسان و متاسفانه به تعداد انگشتان دو دست نیز نمی رسد، برخی این آثار برای بسیاری از اهالی همین شهر بی اطلاع یا به خاطرات فراموش شده شان تبدیل شده است و این در حالی است که گلپایگان دارای 25 اثر ملی ثبت شده و 300 اثری است که به دلیل عدم رضایت مالکان آن تا کنون به ثبت آثار ملی نرسیده اند.
شهرستان گلپایگان از شهر های قدیمی و با سابقه ی تمدنی حداقل پنج هزار ساله است ولی در فاصله ی زمانی سنگ نوشته های غرقاب تا آثار ایلخانی و صفویه اثری مشاهده نمی شود که می توان بی توجهی و غفلت مردم و مسولان از آثار تاریخی این دیار را به عنوان دلیلی بر این موضوع ذکر کرد.
در دورانی به سر می بریم که کشور های عربی خلیج فارس و حتی ترکیه و اذربایجان در حال ساخت اثر تاریخی و خلاقیت ها و هنر های ایرانی را به نام خود کردن هستند، غفلت و بی توجهی به یادگارانی که سرمایه ایرانی است و با رونق بخشیدن صنعت گردشگری و توریسم در شهرستان می توان برای جوانانی از این دیار نیز اشتغال زایی کرد.
انتهای پیام/
