به گزارش دیار عالمان، همیشه یکی از نوستالوژی ترین صفحات ذهنم آخر هفته ها بود و رفتن به کوچری، منطقه ای باصفا که خدا را شکر افتتاح شده خدایی بود و در هیچ هفته دولتی کلید نخورده بود زیباییش.
خوش بودیم به همین هوای پاک، به همین گذر آبی زلال به زلالی دلهای مردم خوب اطرافش.
روزها گذشت تا یک خبر شد نقل مجالس و محافل ما:خبر آمد یک سد می خواهند بزنند که شاید پروژه ملی باشد تا شاید آبی تامین کند برای مردم مظلوم قم. آری مظلوم چرا که خوب می دانم اگر همین من و شما برای زیارت و غیره به قم نمی رفتیم شاید ذخیره آبی خودشان کافی بود، شاید وقتی مردمش شیر آب را باز می کردند. فشار آب آنقدر بود که از رشته مویی کلفت تر باشد.. به هر حال رساندن آب به قم، آن هم آبی که نعمت الهی است بیش از آنکه صرف خود مردم قم شود احتمالا به مصرف انبوه زواری میرسد که به عشق اقا و امامشان و نیز بانوی عزیز ایران از هر نقطه ای از کشور هر روز خود را به آن شهر مقدس می رسانند. اینها را میگویم که همه بدانند من نیز می دانم شکوه و اهمیت این کار بزرگ را.
اما بازخوانی این پروژه از کلید خوردنش تا افتتاح امروزش ( که طبق معمول همه افتتاح ها کار تکمیل نشده، گویا آیه نازل می شود که در فلان روز باید افتتاح شود که این بار هم اینگونه بود) روایتی از یک درد است که چون زخمی بر جان این دیار نشسته است. لیکن هیچ گاه به خودمان اجازه ندادیم هر رویدادی را زیر ذره بین خبرنگاریمان ببریم چرا که ایمان داشتیم چشم های نا محرمی آنسوی مرزها منتظرند تا از یک “ک” گفتن ما کوهی از بدبختی مردم ایران را علم کنند.
مدت هاست گلایه های همشهریانم را می شنیدم که به اسم سد اهل یک روستا (کوچری) را آواره کردند! سد را به اسم گلپایگان زدند و به کام قم! و چه بنویسم من از دردهای مردمی که خانه و کاشانه شان را به دست آب دادند و بغض خاطراتشان را فرو دادند که پیشرفت کشور است که جانم فدایش چه ارزشی دارد این میان زمین و خانه ام. و به این ترتیب بود که اهالی کوچری که شغل اصلیشان کشاورزی بود، زمین های بکر و پر آب خود را به دولت فروختند و آواره دود و ماشین شهر شدند.
و اما دیروز برایمان سراسر شوق و ذوق بود: بالا خره بعد از سالها انتظار،خبری از افتتاح یک پروژه عظیم ملی در شهر من!
دیدم رسانه های قم خبرش را به اسم خود زده اند: افتتاح سد کوچری قم!
سکوت کردم و چشم بستم بر مظلومیت شهرم و باز مرور کردم رسالتم را.
دیروز از فرمانداری گفتند دوربین ها را بدهید همه وسایلتان را. دادم. دادیم همه خبرنگاران. سخت نبود درکش برای من و مای خبرنگار که در این شرایط شاید باشند افرادی که میخواهند مشکل ایجاد کنند و ما باید همکاری کنیم برای اطمینان از امنیت مراسم. این بود که تبدیل شدم به شاگرد مودبی که هر چه میگویند اطاعت می کند: وسایلم را دادم تا یک روز بررسی کنند، زمان مراسم را نگفتند، گفتند برای امنیت است فردا اطلاع می دهیم، باز سکوت کردم، امروز بازرسی بدنیم کردند و با اینکه می دیدم این تشریفات فقط برای خبرنگاران گلپایگان انجام می شود باز سکوت کردم تا نشان دهم شعور و فرهنگی که یادگار دیار عالمان است را به ایشان.
اما بالاخره پایمان به کوچری رسید. ناگهان گویی آب سردی بر بدنم بریزند. کسی مقابلمان ایستاد، راه را بست و نگذاشتند ما نیز افتتاح این پروژه ملی را با چشم خود ببینیم چه رسد که مخابره کنیم خبرش را و در مقابل نگاه های مبهوت ما، خبرنگاران سایر شهرها گویی مدال افتخار بر گردن دارند به سرعت به محل افتتاح می رفتند.
خواستم بر سرش فریاد بزنم: آهای اقای سرپرست محافظین آقای لاریجانی، من یک خبرنگارم! خبرنگار شهری که همیشه زیر نگاه های بی وجدان شما مظلوم بوده و لابد خواهد ماند.ولی این بار هم سکوت کردم. من وارث فرهنگ این شهرم. او شاید، نباشد!
مظلومیت شهر من قصه امروز و دیروز نیست. قصه جوانان تحصیلکرده شهر که بیکارند و از ما بهترانی که می آیند و شغل های این شهر را به تارج می برند و دردهای نگفته ای که مثنوی هفتاد من کاغذ است اما فقط یک سوال بر ذهنم سایه انداخته و رهایم نمی کند: خواستم بپرسم از آن اقایی که گویی در عصر جاهلیت برده اش را نگاه می کند و ” غربتی ” خطابش می کند که بعد از زدن چاقو توهین و بی احترامیش بر قلب تک تک خبرنگاران گلپایگان، نیازی به نمکدان ندارد برای نمک پاشیدن روی این زخم؟
انتهای پیام/
