به گزارش دیار عالمان، کلید جادویی دولت تدبیر و امید، قادر است قفل ها را بدون تماس فیزیکی و تنها با نیت ذهنی باز کند. از این رو است که زندگی مردم هر روز شاهد برکات و نعمت های فراوان پسابرجامی است و در این اوضاع و شرایط چه کوته فکرانه و بی منطق است تفکری که حقوق حلالتر از شیر مادر مسئولین و سروران این کشور را زیر سوال ببرد!
مدیرانی که با وجود کهولت سن، صرفا جهت رضای خدا، استراحت دوران پیری و فرسودگی خود را رها کرده و به جلسات هم اندیشی و جابجایی اندیشه در زیر باد کولرهای اتاق های اشرافیشان و میزهای کیلومتری می گذرانند، بی هیچ شکی لازم است جهت برطرف شدن اندوهی لحظه ای که شاید به علت عبور گرد و خاک های هوای جنوب کشور بر ذهنشان می نشیند، پاداش و حق سختی کار دریافت کنند. قطعا اگر کسی حلالیت این پاداش را زیر سوال ببرد به قول معروف، بیسواد است!
جای تاسف است که نگارنده این سطور نیز چون بسیاری از دوستان و اطرافیانش بیسواد است و حاصل کوته فکری و ذهن رشد نیافته اش مدرک فوق لیسانسی است که قطعا در برابر عظمت و شعور وزیران و مدیران کشوری، به کاغذ پاره ای بیشتر شبیه نیست و لذا از قدرت درک و فهمش خارج است که فرمایش دولت مردان را مبنی بر «مسئله ملی نکردن حقوق های بالاتر تعدادی مدیران!» هضم کند. و از این خاطر است که تراوشات ذهنش را بی محابا مینویسد و دلخوش است به اینکه دولتی که داعی نقد پذیری است اجازه ادامه حیات را از اینجانب سلب نخواهد کرد.
پیامبر گرامی اسلام، حضرت محمد (ص) در زمانی به پیامبری مبعوث گشتند که به دوران جاهلیت منسوب بود، عصری که دختران مظلوم را به جرم گناه ناکرده زنده به گور می کردند، پول و ثروت را ملاک برتری می دانستند و به کثرت مرده های قوم خود افتخار می نمودند و اوج استدلال و قدرت تفکرشان تبعیت از اجدادشان بود. در چنین شرایطی پیامبری از جنس مهربانی به قلب ها نازل شد تا افکار وحشی وار و جاهلانه آن عصر را خاتمه دهد و تقوا و ارزش های معنوی را حاکم سازد.
در سیره نبوی و در رفتار علوی، ساده زیستی و پرهیز از رفاه زدگی برای فرماندهان و مدیران جامعه همیشه در صدر رفتار و کردار بوده و سر فصل مهم توصیه های اخلاقی قرار گرفته است.
امام علی (ع) درمذمت نگاه اشرافی، نامه ای به فرماندار بصره عثمان بن حنیف انصاری که دعوت مهمانی سرمایه داری از مردم بصره را پذیرفته بود چنین می فرماید: «پس از یاد خدا و درود، ای پسر حنیف به من گزارش دادند که مردی از سرمایه داران بصره، تو را به مهمانی خویش فرا خواند و تو به سرعت به سوی آن شتافتی؛ خوردنی های رنگارنگ برای تو آوردند و پی در پی، کاسه های پر از غذا جلوی تو نهادند. گمان نمی کردم مهمانی مردمی را بپذیری که نیازمندان شان با ستم محروم شده و ثروتمندان شان بر سر سفره دعوت شده اند. اندیشه کن در کجایی و بر سر کدام سفره می خوری؟ پس آن غذایی که حلال و حرام بودنش را نمی دانی دور بیفکن و آن چه را که به پاکیزگی و حلال بودنش یقین داری مصرف کن.»
حال با توجه به عرایض فوق، سوال نگارنده بیسواد از شخص شخیص رییس جمهور این است که آیا دوران آن نرسیده که دوران جهالت را در دولتتان خاتمه دهید؟ آیا در مکتب های فکری و جلسات هم اندیشی جنابعالی و هیات محترم وزیرانتان از کارگری خسته ( که اتفاقا او هم بیسواد است!) که دغدغه هر لحظه اش این است که هزینه درمان فرزندش ارجح است یا سیر کردن شکمش، هم یاد میشود؟ آیا شما شنیده اید که افرادی هستند که با باور و ایمان قلبی به مسولیت حقیقی خویش واقف گشته و‌درخواست کسر حقوق ( البته حقوق معمولی و نه نجومی) خود را میکنند؟
و اما سوالی اساسی از مدیران محترم دولت: در قبال دریافت چنین حقوق هایی، به راستی هنر و وظیفه شما چیست؟ آیا غیر از خمیازه کشیدن در همایش های متنوع، جلسات صبحانه و ناهار و شام و… کاری(!)و ملاقات های پسابرجامی رنج دیگری متحمل می شوید؟
آیا تمام وجود مدیرانی که به دست آوردن مبلغ فیش های یک ماهه حقوقشان در کل عمر ما عملی نیست، به اندازه انگشت کوچک پترس فداکار ( همان قهرمان اسطوره ای رفقایتان) قدرت انجام کار و بهره وری دارد؟ که اگر دارد، حلالتان باشد حقوقتان..ببخشید ما را بیسوادی کردیم…
سحر مهدوی
انتهای پیام/
