ولادت مولود کعبه نخستین کسی که اسلام آورد، روز سیزدهم ماه رجب مصادف با ولادت امام المتقین حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام و همچنین اغاز ایام البیض (اعتکاف) این دو رخ داد بزرگ اسلامی میباشد. در ابتدا اشاره کنم که خداوند در شب معراج فرمودند: ای محمد(ص)اسلام من بر تو باد,علی ابن ابیطالب را از طرف من سلام برسان و به او بگو که من او را دوست دارم و دوستان او را نیز دوست دارم. ای محمد)ص) به خاطر محبتی که به او دارم نامی از نامهای خود را برای او برگزیدم. من علی عظیم یعنی بلند مرتبه بزرگ هستم و او علی یعنی بلند مرتبه است. (حلیه الابرار ۲/۱۵۸/۴)
سیزده رجب مصادف با میلاد امیرالمومنین امام علی بن ابیطالب علیه السلام اولین امام مومنین و خلیفه الله بلافصل بعداز رسول الله خاتم النبیین(صل الله و علیه و اله) . برادر, پسرعمو, وزیر و داماد او سید الوصیین امیرالمومنین علی بن ابیطالب روز جمعه ۱۳ رجب در بیت الله الحرام. داخل کعبه معظمه به دنیا امد که قبل از او و بعد از او مولودی در انجا به دنیا نیامده و نخواهد امد اسم شریفش علی علیه السلام است. صاحب کتاب الانوار میگوید: علی بن ابیطالب در کتاب خدا ۳۰۰اسم دارد. مشهورترین القاب ان حضرت امیرالمومنین است و ابن شهر اشوب بیش از ۸۵۰ لقب برای ان حضرت ذکر نموده است. مشهورترین کنیه های ان حضرت ابوالحسن است. اضافه بر اسامی و القابی که ان حضرت در کتاب های مختلف اسمانی به زبانهای مختلف دارند, چه اینکه ان حضرت نزد اهل آسمان به شمساطیل است، در زمین جمحائیل، در لوح قنسوم، در قلم منصوم، در عرش معین، نزد رضوان امین است، نزد حور العین اصب است، در صحف ابراهیم (ع) حزبیل است، در عبرانیه بلقیاطیس، در سریانیه شروحیل، در تورات ایلیا، در زبور اریا، در انجیل بریا، در صحف حجر عین و در قرآن، علی است. امام:
علی زیبایی هر سرنوشت است اگر الگو شود دنیا بهشت است
ایام اعتکاف:اعتکاف یعنی اعتراف و ایام البیض یعنی روز سفید اما واژه اعتکاف از ریشه عکف و عکوف است که به معنای رو اوردن به چیزی و همراهی و پیوستن و مواظبت کردن بر ان است و برای تعظیم وتکریم صورت می پذیرد. در شرع, اعتکاف به معنای با نیت در حال روزه داری در مسجد جامع(یا اعظم و مساجد چهارگانه, مسجدالنبی,مسجدالحرام, مسجد کوفه, مسجد بصره ) و مقیم شدن است. حضرت امام خمینی(ره) در کتاب شریف تحریرالوسیله درباره اعتکاف می فرماید: اعتکاف عبارت است از ماندن در مسجد و درنگ در ان به قصد اینکه با ان بندگی خدا نماید و لازم نیست عبادت دیگری غیر از ماندن در مسجد به ان ضمیمه شود. اگرچه احتیاط مستحب است. اعتکاف ذاتا و در اصل شرع اسلام مستحب است و گاهی با انجام دادن ان به سبب نذر یا عهد یا اجاره و مانند ان واجب میشود. درباره فلسفه اعتکاف سخنان بسیار شنیده ایم. احادیث بسیاری نیز فضیلت این عمل مقدی را بیان میکند چنان که انس نقل میکند پیامبر در زمانیکه مقیم بودند دهه اخر ماه رمضان را اعتکاف میکرد و هرگاه به مسافرت می رفت سال بعد بیست روز معتکف میشد. باید توجه داشت که اعتکاف عمل دینی است اما دین اسلام دین اعتکاف نیست بلکه دین تلاش, کار و حضور پرشور در اجتماع است بدین معنا که اسلام اعتکاف را عملی پسندیده میشمارد اما بطور موقتی نه دائم. هدف از اعتکاف جدایی چند روزه از تلاشهای دنیوی و معیشتی برای به یاد اوردن معاد و هدف افرینش و سپس جدی کردن عزم برای تلاش خالصانه برای خدا و خدمت به خلق اوست یعنی اعتکاف نوعی امادگی برای تلاش و کوشش اجتماعی (البته در مسیر رضایت الهی) است در حالیکه عزتهای صوفیانه چنین اهدافی ندارند. از این رو گاه حالت دائمی پیدا میکند و هدف متعالی در ان منظور است. یکی دیگر از اهداف اعتکاف تفکر بوده است. روزمره و اشتغال به ان گاه فرد را دچار غفلت میکند و اعتکاف فرصت خوبی برای تفکر است تا اینکه انسان از حالت غفلت خارج شود هوشیار به زندگی خود ادامه دهد. اری اعتکاف سنت حسنه ای است که فرد را از حالت غفلت خارج سازد و عزم او را در حیات اجتماعی جدی تر سازد و در صدد جبران گذشته براید. اعتکاف فرصتی است برای بازگشت به خود و خدا ، همچنین اعتراف در آستان ملکوتیش است چنان که نظامی گنجه ای گفته است:
زین دامگه اعتکاف بگشایی بر عجز خود اعتراف بنمایی.
منابع مجمع البحرین ص ۲۲۹
لغت نامه دهخدا
کنز العمال
تحریرالوسیله حضرت امام ج ۱ ص ۵۵۴
من لایحضره الفقیه ج ۲ ص ۱۸۹
سید عطاء عبدالمنافی
