به گزارش گلپانا،علاّمه امینی نقل كرده است كه:
روزی به ديدن يكی از دوستانم رفتم كه از عالمان اهل سنّت بود. وقتي در خانه را زدم، صداي هلهله ای از درون خانه بلند شد، ولی وقتي در باز شد، صدا خاموش گرديد.
پس از ورود، دوستم گفت: دختری دارم كه به بيماری صرع مبتلاست. هر وقت اين بيماری به سراغش می آيد، دعانويسی هست كه دعايی می نويسد و او خوب میشود.
لحظه ای پيش دوباره اين بيماری بر او چيره شد و ما كسی را به دنبالش فرستاده بوديم كه بيايد و دعايی بنويسد.
وقتی شما در زديد، خانواده گمان كردند كه آن دعانويس است و به اين دليل، خوشحالی كردند.
گفتم: من دعايی می نويسم، او خوب میشود.
سپس بر كاغذي، ذكر «ياعلی» را نوشتم و گفتم اين را به بازوی راست دخترتان ببنديد و در باطن به مولا علی بن ابی طالب توسّل كردم كه ما را شرمنده نكند.
دعا را بر بازوی راست دختر بستند و دختر شفا يافت و به حالت اول برگشت.
حاج آقا رضا امينی نقل میكند:
«استاد محمد عبد الغنی در نامه دوّمش به علاّمه نوشته بود:
سفارش شما را در مورد سرودن شعر برای اهل بيت (ع) پذيرفتم و شعری را كه درباره اميرالمؤمنين سروده ام، خدمت شما میفرستم. البته من اين قصيده را در حالی سروده ام كه دخترم تنها اميد زندگاني ام در بستر بيماری افتاده است و پزشكان او را جواب كرده اند. من اين اشعار را در كنار بستر دخترِ بيمارم و با چشمان اشك آلود سروده ام و از شما میخواهم اين اشعار را خدمت مولايم اميرالمؤمنين بخوانيد و شفای دخترم را از ايشان بخواهيد. اميدوارم شما شفای دخترم را از حضرت بگيريد.
علاّمه پس از خواندنِ نامه، همان شب، كه شب جمعه بود به حرم علوی رفت و همان اشعار و نامه را برای حضرت خواند و شفای دختر را از حضرت خواست.
فردای آن روز، نامه ای به آن عالم فرستاد و نوشت: «من شب جمعه به حرم مطهر علوی مشرف شدم و شفای دخترت را از حضرت طلب كردم».
پس از مدتی، نامه سوّم استاد عبدالغنی رسيد كه نوشته بود: من ساعت و زمان تشرف شما را به حرم مطهّر با لحظه شفای دخترم تطبيق كردم؛ همان ساعتی كه دخترم از بستر بيماری بلند شد، شما در حرم مطهّر، شفای او را از حضرت درخواست كرده ايد.
وارث
