ارتش نیجریه با حمله به محل‌های حضور شیعیان این کشور در منطقه «گیسلو» در شهر «زاریا» در ایالت «کادونا»، شیخ زکزاکی، رهبر شیعیان نیجریه را بازداشت کرد؛ اعضای خانواده او و دست کم 300 نفر دیگر را به شهادت رساند.
به گزارش گروه فرهنگی صراط، ارتش نیجریه به سه محل حسینیه بقیه الله، خانه شیخ زکزاکی و دارالرحمه شهر زاریا حمله کرده و خانه رهبر شیعیان این کشور را به آتش کشیده است. بهانه واهی این حملات وحشیانه هم تلاش جنبش اسلامی برای ترور فرمانده ارتش بود که به صراحت از سوی این جنبش تکذیب شده است.
فارغ از تمامی مباحث مربوط به این اتفاق، آنچه در کشور ما مایه تاسف است عدم توجه به این وحشی گری آن هم علیه شیعیان بود. کافی است یک مقایسه ساده میان این اتفاق، با حادثه ای که اخیرا در پاریس روی داد بیندازیم؛ حادثه پاریس در ابعاد محدودتری از کشتار نیجریه رخ داد؛ رسانه های غربی تا توانستند آن را بزرگنمایی کردند بلافاصله پس از آن نیز، سوءاستفاده های سیاسی – مانند لشگرکشی فرانسه به سوریه – آغاز شد.
در کشور ما نیز، بلافاصله، عده ای شمع به دست و سراسیمه و اشک ریزان خود را به سفارت فرانسه رساندند تا مبادا این کشور را در فاجعه رخ داده، تنها بگذارند! حال سوال این است که چگونه این افراد در “انسان دوستی” خود هم گزینشی عمل می کنند؟
چرا پس از فاجعه کم سابقه نیجریه، کسی به سفارت نیجریه نرفت و شمعی روشن نکرد؟ آیا از نظر این افراد خون اروپایی ها رنگین تر از خون افریقایی هاست؟
