به گزارش گلپانا به نقل از تابناک: شاید بتوان دعوت علیرضا دبیر را کار رامبد جوان تلقی کرد؛ اما آیا میتوان تصور کرد که عبدالرضا عزیزی نماینده مردم شیروان در مجلس شورای اسلامی را نیز میهمان منتخب جوان و تیمش تلقی نمود؟ شاید رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس که چهره‌ای سرشناس در سطح ملی نیست نیز توسط گروه کارشناسی این برنامه و یا شبکه آموزش انتخاب شده، ولی چرا این جامِ پرگوی هرچه می‌چرخد، قرعه به نام دیگر طیف‌های سیاسی در‌‌نمی‌آید؟
این پرسشی است که با دیدن برنامه خندوانه در هفته‌های اخیر قابل طرح است و تشدید دعوت از چهره‌های سیاسی به این برنامه و انتخاب چهره‌های فاقد تشاهر ملی، چنین پرسشی را پررنگ‌تر می‌سازد و رامبد جوان را بیش از پیش در موقعیت نقد و در جایگاه متهم قرار می‌دهد، هرچند بسیار بعید است که جوان چنین تصمیماتی گرفته باشد، زیرا اساساً چنین اتفاقاتی در ید قدرت یک تهیه کننده تلویزیونی نیست و با روحیات جوان نسبتی ندارد.
با این حال بعید است تهیه کننده و مجری این برنامه نیز در مقابل میهمانان پیشنهادی از سوی بالادستی‌ها، گارد بگیرد و مقاومتی از خود نشان دهد و نمی‌توان رامبد جوان را در جایگاه «قربانی» قرار داد، بلکه باید بر این حقیقت تأکید کرد در این بازی نه چندان پیچیده و «رو»، سرمایه‌ای به نام «خندوانه» قربانی خواهد شد و اگر در این بهره برداری سیاسی افراط شود، کارکرد این برنامه از دست خواهد رفت و مخاطب عام، این برنامه را پس خواهد زد.
اگر این پیش فرض را بپذبریم که چنین بهره برداری از برنامه خندوانه به قصد مردمی نشان دادن برخی مسئولان و ابزار سیاسی شدن این برنامه در تحلیلِ کمی مخاطب این برنامه نقش مستقیمی خواهد داشت، این پرسش را پیش خواهد آورد که باید چه کرد تا چنین اتفاقی رخ ندهد؟ پاسخ احتمالاً غیرعملی برای جوان و بالادستی‌هایش، عدم دعوت چهره‌های سیاسی و جلوگیری از شائبه بهره‌برداری سیاسی از این برنامه است اما پاسخ عملی، برقراری تعادل در روند دعوت از میهمانان است.
وقتی نمی‌توان در این برنامه به قول معروف «جای مردان سیاست بنشانیم درخت تا هوا تازه شود»، میتوان حداقل از هر طیف سیاسی چند نفری را دعوت کرد و سرقفلی این برنامه را به یک طیف سیاسی واگذار نکرد و بدین ترتیب، بتوان از اصولگرای رادیکال، اصولگرای معتدل، میان رو، اصلاح طلب و مستقل را در این قاب دید و با روحیاتشان آشنا شد و البته اولویت را با چهره‌های سیاسی قرار داد که در سطح ملی مطرح هستند و زندگی شخصی بر روحیاتشان برای قشرهای مختلف سیاسی جذابیت بیشتری دارد.
اگر «خندوانه» در این مسیر اصلاح شود، میتوان امید داشت که مخاطب نیز حداقل واکنش منفی را به تزریق جریان‌های سیاسی به چنین برنامه‌ای داشته باشد اما در صورتی که اصرار بر مانور یک سویه بر روی یک جریان سیاسی شود، نباید امیدی به حفظ مخاطب این برنامه داشت. «خندوانه» و دیگر برنامه‌های پرمخاطب، سرمایه رسانه ملی هستند و بدین‌سان برای بهره‌برداری، حفظ سرمایه برای یک صاحبِ سرمایه در اولویت است؛ اما آیا اراده‌ای برای حفظ سرمایه‌ها وجود دارد؟
